Producent
Kaliber
Rodzaj zamka
Cena
-
od
do
3 600,00 zł
4 390,00 zł
1 700,00 zł
7 900,00 zł
9 900,00 zł
1 700,00 zł
5 700,00 zł
4 400,00 zł
Karabiny powtarzalne
Karabin powtarzalny to broń o pojedynczej lufie, zdolna do wielokrotnego wystrzeliwania amunicji pomiędzy kolejnymi przeładowaniami. Dzieje się to zazwyczaj poprzez przechowywanie wielu nabojów w magazynku (w broni lub przymocowanym do niej), a następnie wprowadzanie ich pojedynczo do komory za pomocą ruchu posuwisto-zwrotnego rygla, poprzez mechanizm ręczny lub automatyczny, podczas gdy czynność wprowadzenia naboju zazwyczaj powoduje odblokowanie młotka/iglicy dla następnego strzału. W powszechnym użyciu, termin "karabin powtarzalny" najczęściej odnosi się do ręcznych karabinów powtarzalnych (np. lever-action, pump-action, bolt-action, itp.), w przeciwieństwie do karabinów samopowtarzalnych, które wykorzystują odrzut i/lub energię z ruchu łuski poprzedniego strzału do uruchomienia działania i załadowania następnego naboju, mimo że wszystkie karabiny samopowtarzalne są technicznie podkategorią broni powtarzalnej.
Karabiny powtarzalne stanowiły znaczny postęp w stosunku do wcześniejszych jednostrzałowych karabinów z ładunkiem zamkowym, ponieważ umożliwiały znacznie większą szybkostrzelność. Karabin powtarzalny typu Spencer był używany przez kawalerię podczas amerykańskiej wojny secesyjnej i podczas kolejnych wojen z Indianami, pierwszym karabinem powtarzalnym w służbie wojskowej był karabin Windbüchse.
Ważną cechą wyróżniającą karabiny powtarzalne jest to, że posiadają magazynek (zazwyczaj stały, niewymienny). W tym miejscu magazynowany jest zapas nabojów, które podczas przeładowywania trafiają do komory nabojowej. W przeciwieństwie do karabinów półautomatycznych i automatycznych, gdzie przeładowanie odbywa się za pomocą automatyki broni, karabiny powtarzalne wymagają od strzelca ręcznego wykonania tej operacji poprzez wykonanie odpowiedniego ruchu dźwignią lub rączką zamkową. Podczas tej operacji strzelec najpierw odblokowuje broń (w tym samym czasie wyrzuca pustą łuskę z komory), a następnie przystępuje do jej zablokowania (związane jest to z wyjęciem kolejnego naboju z magazynka). Po opróżnieniu magazynka należy uzupełnić zapasy amunicji. W zależności od liczby ruchów wymaganych do przeładowania można rozróżnić karabiny z zamkiem 2-taktowym lub 4-taktowym.
Zamek 4-taktowy zamek o konstrukcji ślizgowo-obrotowej najczęściej spotykany w karabinach powtarzalnych i jednostrzałowych, w którym przy przeładowaniu strzelec musi wykonać cztery ruchy za pomocą manipulatora zamka:
obrót - następuje odryglowanie
ruch do tyłu - usunięcie łuski z komory nabojowej
ruch do przodu - dosłanie następnego naboju do komory nabojowej
obrót - zaryglowanie
Zamek dwutaktowy to zamek który znajduje się w karabinach powtarzalnych i jednostrzałowych, gdzie przy przeładowaniu strzelec musi wykonać dwa ruchy za pomocą manipulatora zamka:
ruch do tyłu - w pierwszej fazie następuje odryglowanie, a następnie usunięcie łuski z komory nabojowej
ruch do przodu - dosłanie następnego naboju do komory nabojowej i zaryglowanie
Do najbardziej znanych producentów karabinów powtarzalnych należą: Chiappa, CZ, Ruger, Haenel, Henry, Marlin.
Sztucery
Sztucer to broń najczęściej wyposażona w tak zwany zamek suwliwy, a więc nie jest łamana. Na budowę sztucera składają się następujące elementy: lufa o przewodzie gwintowanym, drewniane łoże, zamek suwliwo obrotowy, magazynek pudełkowy, bezpiecznik, szczerbinkę, kolbę wraz z szyjką i policzkiem.
Sztucery pojawiły się na przełomie XVIII w., w tamtym okresie wykorzystywane były jako uzbrojenie lekkiej piechoty wyćwiczonej w celnym prowadzenie ognia na dużych odległościach tak zwani strzelcy wyborowi, w odróżnieniu od piechoty liniowej prowadzącej zmasowany ogień salwowy na krótszych dystansach. Standardowym wyposażenie piechoty liniowej były to długie gładkolufowe karabiny, zapewniały one dużą jak na tamte czasy szybkostrzelność, jednak nie były one zbyt celne i dokładne. Ze względu na charakterystyczność walki żołnierz lekkiej piechoty potrzebowali broni znacznie celniejszej i o większym zasięgu. Rozwiązaniem problemu stały się karabiny wyposażone w lufy gwintowane, które znacząco zwiększyły osiągi względem broni gładkolufowej. Jednak powstał nowy problem ładowania – do gwintowanej lufy pocisk należało wbijać za pomocą młotka i stempla – broń została skrócona, tak aby usprawnić strzelcowi tę czynność. Efektem tej koncepcji było powstanie sztucerów, a więc gwintowanych i skróconych karabinów.
Wynalezienie pocisków kompresyjnych w 2. poł. XIX w. pozwoliło na ładowanie odprzodowe broni gwintowanej ten fakt umożliwił masowe wyposażenie w karabiny gwintowane żołnierzy wszystkich oddziałów. Sprawiło to że różnica pomiędzy sztucerami a karabinami piechoty zaczęła się stopniowo zacierać, a określenie sztucer nabrało bardziej cech formalnych niż praktycznych. Od tego momentu karabiny skrócone zaczęto więc określać sztucerami. Uzbrojenie żołnierzy zaczęło ulegać coraz większemu ujednoliceniu wraz z postępem technologicznym, czego skutkiem było pod koniec XIX w. ze stopniowy zanik stosowania nazwy „sztucer” w ujęciu militarnym.
Słowo sztucer przeniknęło do nazewnictwa stosowanego w myślistwie, gdzie do teraz stosuje się je powszechnie wobec gwintowanych karabinów stosowanych do polowań na grubą zwierzynę.