Czym są Bullpup’y?

   „Bullpup”, podobnie jak najnowsze konstrukcje od Fabryki Broni w szesnastu oraz dziesięciu calach, opisuje nowoczesną konfigurację broni palnej, w której akcja znajduje się za grupą spustową i wzdłuż twarzy strzelca, więc nie ma zmarnowanego miejsca na kolbę, jak w konwencjonalnych konstrukcjach. Pozwala to na skrócenie długości broni palnej przy tej samej długości lufy, co poprawia manewrowość i zmniejsza wagę.

   Pochodzenie terminu „bullpup” dla tej konfiguracji jest niejasne. Według doniesień, słowo to było używane w USA w 1957 roku na określenie pistoletu tarczowego, zwłaszcza takiego z fantazyjną kolbą.

   Konstrukcja bullpup umieszcza akcję pistoletu za spustem, przed krótką kolbą. Zmniejsza to długość i wagę broni palnej przy zachowaniu tej samej długości lufy. Bullpupy pozwalają na zmniejszenie długości broni o 25%, co pozwala na lepsze manewrowanie w ograniczonych przestrzeniach.

   Często wymienianą wadą bullpupów jest to, że z założenia ich porty wyrzutowe znajdują się blisko twarzy, co zasadniczo utrudnia korzystanie z nich osobom leworęcznym (Bullpup od Fabryki Broni niweluje te wadę prezentując karabinek dla osób prawo- i leworęcznych), ponieważ broń palna ma port wyrzutowy po prawej stronie i wyrzuca zużyte łuski w prawo. Oznacza to, że strzelcy leworęczni muszą strzelać praworęcznie, ponieważ wyrzucane łuski mogłyby trafić ich w twarz. Niektóre konstrukcje, takie jak karabin szturmowy FAMAS, Steyr AUG i izraelski Tavor TAR-21, pokonują to ograniczenie, umożliwiając zamianę rygla i pokrywy portu wyrzutowego, przekształcając broń w dedykowaną wersję dla osób leworęcznych. Inne bullpupy, takie jak FN P90, rozwiązują problem poprzez wyrzut w dół, podczas gdy FN F2000 i Kel-Tec RFB rozwiązują problem poprzez wyrzut do przodu karabinu. Heckler & Koch G11 w dużej mierze uniknął problemu wyrzucania amunicji poprzez użycie amunicji bezłuskowej; w przypadku, gdy nabój nie wystrzelił, można go było ręcznie wyrzucić w dół.

   Dodatkowo, dodatkowa waga bullpupa w tylnej części może wpływać na wyważenie w odniesieniu do uniesienia wylotu lufy i celności strzelania automatycznego. Jednakże, trzymając broń bliżej ciała, konstrukcja bullpup ma tę zaletę, że powoduje mniejsze zmęczenie ramienia pozycjonującego użytkownika, gdy ramię jest wyciągnięte przez długi czas. Podnoszenie broni typu bullpup w celu oddania strzału z kierunku skierowanego w dół może mieć zatem niewielką przewagę pod względem czasu reakcji, co jest zgodne z lżejszą bronią. Rygiel może być również mniejszy, aby zmieścić się w kolbie, z mniejszą liczbą komponentów, co skutkuje mniejszą masą całkowitą. Bardziej kompaktowe wymiary i mniejsza długość pozwalają na większe zbliżenie broni, jednak mniejsza długość bagnetu zmniejsza skuteczność broni. Celność na dłuższych dystansach jest często wymieniana jako krytyka bullpupów; jednak jeśli długość lufy ma podobne wymiary, a wszystkie inne czynniki są równe, celność powinna być podobna. Wreszcie, ze względu na przedni montaż i niezbędne połączenie spustu, charakterystyka spustu bullpup jest często krytykowana.

Trochę historii

   Koncepcja ta została po raz pierwszy zastosowana w karabinach powtarzalnych, takich jak karabinek Thorneycroft z 1901 r., choć zwiększona odległość od chwytu ręcznego do rękojeści zamka oznaczała, że zmniejszona długość musiała zostać zestawiona z wydłużonym czasem potrzebnym do oddania strzału. Wiadomo, że został on zastosowany w półautomatycznej broni palnej w 1918 roku (6,5 mm francuski półautomatyczny karabin Faucon-Meunier opracowany przez ppłk Armanda-Frédérica Faucona), a następnie w 1936 roku pistolet maszynowy bullpup został opatentowany przez Francuza Henri Delacre.

   Po II wojnie światowej zachodni inżynierowie (wśród nich Kazimierz Januszewski, znany również jako Stefan Janson) czerpali inspirację z niemieckiego karabinu szturmowego Sturmgewehr 44, który stanowił kompromis między karabinami powtarzalnymi a pistoletami maszynowymi. Januszewski był polskim inżynierem, który w latach 30. pracował w polskim arsenale państwowym. Po mobilizacji w czasie wojny uciekł przed siłami niemieckimi i rosyjskimi i przedostał się do Anglii, gdzie był częścią „polskiego zespołu projektowego” w Królewskiej Fabryce Broni Strzeleckiej Enfield Lock. Fabryka była prowadzona przez podpułkownika Edwarda Kent-Lemona. Podczas gdy Januszewski opracowywał nowy karabin, „Ideal Calibre Board” poszukiwał zamiennika dla naboju .303. Rada wybrała optymalny nabój 7 mm, na którym Januszewski i dwa zespoły pracujące w Enfield musiały oprzeć swoje projekty. Jeden zespół projektowy, kierowany przez Stanleya Thorpe'a, opracował zasilany gazem karabin z systemem zamkowym wzorowanym na Sturmgewehr. W projekcie wykorzystano trudne do zdobycia tłoczenia stali i projekt został porzucony. Rezultatem wysiłków polskiego zespołu projektowego był EM-2, który był przełomowy.

   EM-2 zawierał pewne podobieństwa do radzieckiego AK-47, chociaż Januszewski nigdy nie widział radzieckiego karabinu. Pierwszy znaczący karabin szturmowy typu bullpup powstał w ramach brytyjskiego programu wymiany pistoletów służbowych, pistoletów maszynowych i karabinów. W dwóch formach EM-1 i EM-2, nowa koncepcja karabinu narodziła się w wyniku doświadczeń z bronią strzelecką zdobytych podczas II wojny światowej. Oczywistym było, że nowoczesne działania wojenne będą wymagały uzbrojenia piechoty w lekką, selektywną broń palną, o skutecznym zasięgu ognia znacznie dłuższym niż w przypadku pistoletu maszynowego, ale krótszym niż w przypadku konwencjonalnych karabinów półautomatycznych lub karabinów powtarzalnych. Konstrukcja bullpup była postrzegana jako konieczność zachowania celności na dystansie przy jednoczesnym zmniejszeniu całkowitej długości. EM-2 został przyjęty przez Wielką Brytanię w 1951 roku jako pierwszy na świecie (ograniczony) służbowy karabin bullpup, ale został szybko wyparty przez przyjęcie naboju 7,62×51 mm (0,308 cala) NATO, do którego EM-2 nie był łatwo przystosowany. Decyzja została cofnięta, a w jej miejsce przyjęto wariant bardziej konwencjonalnego FN FAL.

   Eksperymentalny karabin szturmowy kalibru 7,62×39 mm M43 został opracowany przez Niemca A. Korobova w Związku Radzieckim około 1945 roku, a jego dalszy rozwój, TKB-408, został zgłoszony do prób karabinów szturmowych w latach 1946-47 przez Armię Radziecką, choć został odrzucony na rzecz bardziej konwencjonalnego AK-47. W tym samym roku Stany Zjednoczone przez krótki czas eksperymentowały z bullpupem Model 45A, który nigdy nie wyszedł poza fazę prototypu.

   Po tych niepowodzeniach projektu bullpup w osiągnięciu powszechnej służby, koncepcja była nadal badana (na przykład: drugi bullpup Korobova, TKB-022).

   Steyr AUG (1977) jest często wymieniany jako pierwszy udany bullpup, znajdując zastosowanie w siłach zbrojnych ponad dwudziestu krajów i stając się podstawowym karabinem Austrii i Australii. Był on bardzo zaawansowany jak na lata 70-te, łącząc w tej samej broni konfigurację bullpup, polimerową obudowę, podwójne pionowe chwyty, celownik optyczny w standardzie i modułową konstrukcję. Wysoce niezawodny, lekki i celny, Steyr AUG wyraźnie pokazał potencjał układu bullpup. Pojawienie się FAMAS (1978) i jego przyjęcie przez Francję podkreśliło przejście od tradycyjnych do bullpupowych układów w projektach pistoletów.

   Brytyjczycy wznowili swoje eksperymenty z układem bullpup w modelu L85, który wszedł do służby w 1985 roku. Po uporczywych problemach z niezawodnością, został on przeprojektowany przez ówczesną brytyjską firmę Heckler & Koch na L85A2 i jest obecnie niezawodną, choć ciężką bronią.

   Singapurski SAR 21 rozwiązał jedną z wad karabinów bullpup, wykorzystując sztywną płytkę ślizgową w celu poprawy jakości naciągu spustu, a także wykorzystując deflektor łusek w celu uzyskania lekko oburęcznej broni.[potrzebne źródło] Wyciągając wnioski z rozległego doświadczenia bojowego, Israel Military Industries opracowało karabin bullpup: Tavor (TAR-21). Tavor jest niezwykle lekki, celny, w pełni oburęczny i niezawodny (zaprojektowany zgodnie z rygorystycznymi standardami niezawodności, aby uniknąć nieprawidłowego działania w warunkach pustynnych) i cieszy się rosnącym popytem w innych krajach, zwłaszcza w Indiach. Tavor dzieli wiele podobieństw z singapurskim SAR 21 i południowoafrykańskim Vektor CR-21. Inne karabiny snajperskie zostały niedawno przyjęte przez armię irańską i Chińską Armię Ludowo-Wyzwoleńczą: odpowiednio KH-2002 i QBZ-95.

   Niektóre karabiny snajperskie - takie jak amerykański Barrett M95, niemiecki WA 2000, amerykański XM500, chiński QBU-88, rosyjski Dragunov SVU i polski Bor - wykorzystują układ bullpup.

A co z nowością Fabryki Broni?

   W przypadku naszego polskiego bullpup’a możemy dowiedzieć się takich rzeczy jak to, że  MSBS GROT jest nowoczesnym karabinkiem przeznaczonym dla użytkowników cywilnych, produkowany według rygorystycznych standardów wojskowych. GROT jest samopowtarzalnym karabinkiem centralnego zapłonu, działającym w systemie SA, umożliwiający prowadzenie wyłącznie ognia pojedynczego. Modułowa konstrukcja broni pozwala na łatwą konwersję do standardowego układu kolbowego za pomocą dostępnych modułów produkcji FB.

  GROT wyposażony jest w zintegrowaną szynę montażową w standardzie STANAG 4694 (Picatinny), co umożliwia montaż różnych przyrządów celowniczych, zarówno mechanicznych, jak i optoelektronicznych. Łoże karabinka jest kompatybilne z systemem M-Lock, co pozwala na zamontowanie dodatkowych akcesoriów. Broń zasilana jest z magazynków kompatybilnych z systemem AR, włącznie z P-Mag 3 Gen.

Karabinek wyposażony jest w:

- ryflowaną lufę o długości 16 lub 10 cali,

- łoże modułowe w systemie M-LOK z odłączanymi szynami typu Picatinny, umożliwiającymi montaż dodatkowych akcesoriów,

- tłumik płomienia z przeciwnakrętką, montowany na gwint ½-28 (możliwość zmiany na rozwiązania kompatybilne z systemem AR)

   Karabinek wyróżnia się wysoką ergonomią. Jest w pełni przystosowany dla strzelców prawo i leworęcznych, gdyż wszystkie manipulatory odpowiadające za obsługę są umieszczone symetrycznie po obu stronach broni (zatrzask zamka, zatrzask magazynka, dźwignia przeładowania). Użytkownik w krótkim czasie może zmienić, z użyciem narzędzi dostępnych w przyborniku, kierunek wyrzucanie łusek na lewą lub prawą stronę.

WYPOSAŻENIE KARABINKA MSBS GROT BS16 FB-M1 ORAZ KARABINKA MSBS GROT BS10 FB-M1 BULLPUP

- magazynek 10 nab. – 1 szt.,

- opakowanie transportowe z PCV,

- instrukcja obsługi i użytkowania – 1 szt.